Filmy londyn, lata 70., męska nagość

Zrealizowana z rozmachem, ponad pięciogodzinna filmowa biografia słynnego wenezuelskiego terrorysty, Ilicha Ramíreza Sáncheza, znanego lepiej jako Carlos lub Szakal. Film Assayasa przyjmuje perspektywę samego Carlosa. Śledzimy jego krwawą karierę od skromnych początków w palestyńskim ruchu oporu we wczesnych latach 70., przez zamachy bombowe w Europie Zachodniej finansowane przez Syrię czy NRD, po aresztowanie przez francuskie służby specjalne w 1994 roku. Jak mówi sam reżyser, nie jest to film polityczny, ale próba konfrontacji z mitem Szakala jako rewolucyjnego idealisty. Nasuwają się porównania z Che Stevena Soderbergha, jednak film Assayasa jest nie tylko bardziej dynamiczny i lepiej zrealizowany, ale też bliższy faktom – unika gloryfikowania głównego bohatera. Carlos, świetnie zagrany przez charyzmatycznego Édgara Ramíreza, jest fascynujący i uwodzicielski, ale również próżny i dziecięco naiwny. Widzimy, jak łatwo idealizm zamienia się w fanatyzm, a działanie "na rzecz ludzi" łączy się z zupełnym brakiem poszanowania ludzkiego życia.

W Monachium trwał właśnie drugi tydzień letnich Igrzysk Olimpijskich które określono jako "Olimpiadę Pokoju i Radości". Nagle, bez żadnego ostrzeżenia, ekstremistyczna grupa Palestyńczyków - Czarny Wrzesień - zaatakowała wioskę olimpijską zabijając dwóch członków izraelskiej drużyny olimpijskiej i biorąc dziewięciu jako zakładników. Tragiczne wydarzenia rozegrały się błyskawicznie przed międzynarodową widownią i zakończyły 21 godzin później, kiedy sprawozdawca Jim McKay wypowiedział zapadające w pamięć słowa, "Wszyscy zginęli." Podczas, gdy cały świat obserwował rozgrywający się w Monachium terror to, co nastąpiło później nigdy nie zostało ujawnione.

Historia zaczyna się w 1964, kiedy malarz Francis Bacon (Derek Jacobi) zaskakuje włamywacza George'a Dyera (Daniel Craig) buszującego w jego londyńskiej pracowni i domu w poszukiwaniu czegoś wartościowego. "Kim mógłbyś być?" - wykrzykuje artysta - "niewiele jest w tobie z włamywacza. Rozbieraj się i chodź do łóżka, a będziesz miał wszystko, czego zapragniesz". W tym momencie na zawsze zmieniło się życie obydwu. Dyer przez siedem lat był stałym modelem Bacona i starał się - finansowo wspierany przez Bacona - wydobyć ze środowiska i kultury klasy robotniczej, dostosować do zamkniętego świata artystów. Dyer został obdarowany drogimi garniturami i pieniędzmi, był zabierany w podróże do Paryża i Nowego Jorku, choć nie tworzyli z Baconem dobranej pary. Najwięcej radości dawała mu zazwyczaj wędrówka z młodymi ludźmi po paryskich barach, ale nie był w stanie stawić czoła nieustającym żartom swego dobroczyńcy. Dowcipny Bacon był w swoim żywiole, kiedy zabawiał się i pił z modelkami pozującymi do fotograficznych aktów, kpiąc ze wszystkiego i wszystkich: "Szampan dla moich prawdziwych przyjaciół, prawdziwe cierpienie dla fałszywych" i przedstawiając swoje niekonwencjonalne towarzystwo: "Witamy w obozie koncentracyjnym". Kiedy Dyer skarżył się na nocne koszmary, Bacon krótko replikował "George, nocne koszmary nie mogą być bardziej przerażające, niż życie".

W tym pseudodokumentalnym filmie nakręconym w 1974 roku artysta David Hockney gra malarza, który odzyskuje wenę po emocjonalnym rozstaniu.

Historia Sida Viciousa - basisty punkowej grupy Sex Pistols i jego dziewczyny Nancy Spungen. Kiedy Sex Pistols rozpadają się po fatalnym turnee po U.S.A. Sid Vicious będący w szponach heroiny próbuje swoich sił w karierze solowej. Pewnego ranka Nancy Spungen zostaje znaleziona martwa, a Sid trafia do więzienia za jej morderstwo.

Historia brytyjskiej sceny muzycznej od lat siedemdziesiątych do wczesnych lat dziewięćdziesiątych. Tony Wilson jest ambitnym, ale sfrustrowanym prezenterem telewizyjnym, szukającym swojego powołania. Po koncercie mało znanego wówczas zespołu Sex Pistols namawia stację telewizyjną, by nagrała ich występ. Ruch okazuje się strzałem w dziesiątkę. Niedługo potem do jego drzwi zaczynają dobijać się kolejne kapele z manchesterskiej sceny punkowej. Niesiony na fali muzycznej rewolucji Wilson wraz z przyjaciółmi zakłada legendarną wytwórnię Factory Records, dzięki której zespoły takie jak Joy Division i New Order na zawsze odmieniły oblicze muzyki.