Filmy niepokój, lekarz

Klasyka polskiej kinematografii. Serial Konrada Nałęckiego powstał na podstawie książki Janusza Przymanowskiego, który jest także współautorem scenariusza. Nakręcono trzy serie przygód załogi „Rudego” – łącznie 21 odcinków. PRL-owskie władze chętnie traktowały serial jako materiał propagandowy, prezentujący obowiązującą wówczas wersję historii z polsko-radzieckim sojuszem na pierwszym planie. Janek wstępuje w szeregi Wojska Polskiego do oddziału wojsk pancernych. Zostaje włączony do załogi czołgu o numerze 102. Wraz ze swoimi wiernymi towarzyszami broni Olgierdem, Gustlikiem, Grigorijem i psem Szarikiem rusza wyzwolić ojczyznę. Dla dzisiejszego widza „Czterej pancerni i pies” pozostają znakomitą produkcją wojenno-przygodową. Zrealizowane z rozmachem sceny batalistyczne, trzymająca w napięciu akcja, zabawne dialogi i przede wszystkim doskonałe postacie stworzone przez wybitnych aktorów – to nieprzemijające wartości serialu.

Nastolatka z pomocą przyjaciół walczy z wampirami, demonami i innymi piekielnymi stworzeniami.

Dwóch śmiałków, Maks (Jerzy Stuhr) i Albert (Olgierd Łukaszewicz), uczestniczy w eksperymencie naukowym – zostają poddani hibernacji. Podczas ich snu wybucha wojna nuklearna. Mężczyźni budzą się po latach w świecie opanowanym przez kobiety. Od opiekującej się nimi doktor Lamii (Bożena Stryjkówna) dowiadują się, że w ciągu ostatnich lat geny męskie zostały wyniszczone, a oni są prawdopodobnie jedynymi przedstawicielami płci męskiej, którzy przetrwali. Społeczność kobiet, w jakiej się znaleźli, egzystuje pod ziemią. Władzę dyktatorską pełni Jej Ekscelencja. Maks i Albert postanawiają uciec, ale zostają schwytani. Zapada decyzja poddaniu ich operacji zmiany płci…

W październiku 1998 roku w miasteczku Laramie, w Wyoming, dwóch młodych ludzi śmiertelnie pobiło geja. Wkrótce po tym reżyser Moises Kaufman i członkowie nowojorskiego Tectonic Theater pojechali do Laramie. Aktorzy przeprowadzili ponad 200 wywiadów z mieszkańcami miasta.

Paulina Escobar jest żoną prominentnego prawnika w niezidentyfikowanym kraju Ameryki Południowej. Pewnego dnia mąż przyjeżdża do domu z sąsiadem. W kobiecie odżywają koszmary sprzed lat ponieważ w sąsiedzie, doktorze Miranda, rozpoznaje mężczyznę, który przed laty w czasie faszystowskiego reżimu, gwałcił ją i torturował. Paulina bierze odwet na swym domniemanym kacie. Ogłuszonego i związanego sadza na krześle w pokoju dziennym, organizując fikcyjny proces, którego uczestnikiem ma być zdezorientowany sytuacją mąż bohaterki.

Wieloletni przyjaciele, Vincent, François i Paul - odpowiednio menedżer biznesowy, lekarz i pisarz - od lat regularnie spotykają się, aby spędzać tydzień na wsi. Wspólne rozmowy, jedzenie i picie to główne elementy pobytu. Wszyscy są po pięćdziesiątce i zaczynają mieć lepsze lub gorsze chwile w życiu zawodowym lub osobistym.

Mounir jest Marokańczykiem, ale mieszka w Belgii od lat. Małżeństwo siostry Mounira, które umożliwiło obojgu otrzymanie odpowiednich dokumentów, istnieje tylko na papierze, ale jego relacja z jej mężem jest bardzo bliska. Doktor Pinget jest dla chłopaka jak ojciec, którego nie miał: daje mu dach nad głową, wspiera go i łoży na jego utrzymanie. Kiedy Mounir poznaje Murielle, mimo ich młodego wieku uczucie wygrywa: szybko pobierają się, dziewczyna zachodzi w kolejne ciąże. Zależni finansowo - i psychicznie - od doktora Pingeta, niemający dla siebie czasu, zakrzyczani przez dzieci małżonkowie niepostrzeżenie stają się sobie obcy. Film Lafosse’a mówi o tym, jak maleńka czarna plamka na duszy potrafi przemienić się w czarną dziurę. I o tym, że w związku nie wystarczy na siebie patrzeć - trzeba się widzieć.